Stolen

نام فیلم: به سرقت رفته

بازیگران: نیکلاس کیج ـ مالین آکرمن ـ جاش لوکاس و ...

فیلم نامه: دیوید گاگِنهیم

کارگردان: سیمون وست

96 دقیقه؛ محصول آمریکا؛ سال 2012

مثل یک سنجاب گوگولی!*

خلاصه ی داستان: ویل مونتگُمری، یک دزد حرفه ای ست که در آخرین سرقت بزرگش، با بی احتیاطی یک از اعضای گروه به نام وینسنت، دچار مشکل می شود. گروه از هم می پاشد، ویل پول های دزدی را می سوزاند و خودش گیر پلیس می افتد. هشت سال بعد، وقتی از زندان آزاد می شود، وینسنت، که از ویل زخم خورده است، دختر او را به گروگان می گیرد و پولی را که ادعا می کند سهم اوست، طلب می کند. حالا ویل زمان کوتاهی دارد تا پول را جور کند ...

یادداشت: همه چیز یک روند بسیار آشنا دارد؛ قهرمانی که در بدترین شرایط ممکن قرار می گیرد و باید موانع زیادی را طی کند تا پیروز شود در عین حال که پلیس، آدم بده ی داستان و کلاً زمین و زمان بر علیه اوست و او باید حقانیت خود را در این بلبشو ثابت کند و در نهایت هم نشان بدهد که پدر خوبی ست و کلاً  آدم خوبی ست. این روندی ست که سالیان سال، مخصوصاً در هالیوود، دنبال می شود البته با داستان هایی مختلف. اینجا هم همان اتفاق ها می افتد و ویل باید نشان بدهد که مقصر نیست. شک نکنید که دیدن این فیلم را توصیه می کنم چون به اندازه ی کافی سریع و نفس گیر و جذاب هست که بتواند نود دقیقه ای مفرح را بوجود بیاورد هر چند که سطحی نگری های خاص خودش را هم دارد که مانع از این می شود تا بتوانیم کمی عمیق تر به داستان نگاهی بیندازیم؛ ویل یک تنه و تنها در یک روز و در حالیکه هنوز یک ساعت نیست از زندان آزاد شده، به سراغ رفقای قدیمی اش می رود، دخترش دزدیده می شود، وارد ساختمان اف بی آی می شود، اطلاعات جمع آوری می کند تا ثابت کند آن شخصی که پلیس های منگ و بی تأثیر داستان فکر می کنند مُرده، در واقع زنده است، این وسط چهار پنج نفری از پلیس ها را هم ناکار می کند، بعد دو سه باری با ماشین در خیابان ها ویراژ می دهد، پلیس ها را جا می گذارد، به صندوق پر از طلای یک بانکِ عریض و طویل به راحتیِ آبِ خوردن، دستبرد می زند و در یک چشم بهم زدن، با وسیله ای جالب، طلاها را آب می کند و فرار را بر قرار ترجیح می دهد، بالاخره در نزدیکی های غروب، با آدم بده مواجه می شود، آتش می گیرد، دختر را نجات می دهد، میله را در شکم آدم بده فرو می کند، او را به اعماق آب می فرستد و در نهایت ... بله! در نهایت هم زنده می ماند! مثل یک سنجابِ شیطان، یک سنجاب گوگولی! لطفاً بیایید زیاد سخت نگیریم. انصافاً فیلم جذابی ست.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

* اصطلاحی که دوستِ ویل درباره ی او به کار می بَرَد.

  مردی که تنها در طولِ دوازده ساعت، آسمان را به زمین آورد!

ستاره ها: 

[ نماینده ها اعصاب قوی و پشتکار دارند و کلماتی مانند ... ]

نماینده ها اعصاب قوی و پشتکار دارند و کلماتی مانند "حساسیت روح هنرمند" برایشان مثل      " آبجوی دورتموند" است و سعی در اینکه بتوان درباره ی هنر و هنرمند با آنها جدی صحبت کرد، بیفایده است. خودشان هم می دانند که یک هنرمندِ بی وجدان، هزار بار بیش از یک نماینده ی با وجدان، شرف دارد و اسلحه ای دارند که کسی در مقابل آن قادر به مقاومت نیست: آگاهی به این حقیقت که یک هنرمند غیر از کاری که می کند نمی تواند بکند، باید نقاشی کند، به عنوان دلقک دائماً در حال کوچ باشد، از سنگ یا گرانیت چیزهای "ماندنی" بتراشد. یک هنرمند مثل زنی است که کاری جز عشق ورزیدن نمی داند و گول هر نره خر کوچه گرد را می خورد. زن ها و هنرمندان بیشتر از هر موجود دیگری به کار استثمار می خورند و هر نماینده ای میان یک تا نود درصد     جاکــ ... است.

رمان "عقاید یک دلقک" اثر هاینریش بل

پانویس: به دلیل رعایت حریم ادب، مجبور  بودم  دست به سانسور آن کلمه ی کاملاً مشخص بزنم؛ کاری که به شدت از آن متنفرم اما به نظرم زیبایی خودِ متن، آنقدر هست که بتوان چنین سانسور ناچیزی را تحمل کرد.

*یک توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.

Red Lights

نام فیلم: نورهای قرمز

بازیگران: سیلیان مورفی ـ سیگورنی ویور ـ رابرت دنیرو و ...

نویسنده و کارگردان: رودریگو کورتز

113 دقیقه؛ محصول آمریکا، اسپانیا؛ سال 2012

"... یک معجزه هم ندیدم"*

خلاصه ی داستان: دکتر مارگارت ماتیسون روانشناس معروف دانشگاه به همراه دستیارش تام، بروی اتفاقات ماوراء الطبیعی مطالعه می کنند. آنها به شدت اعتقاد دارند مسائل ماوراء الطبیعی وجود ندارد و اگر کسانی چنین ادعاهایی می کنند، شیاد و دروغگو هستند. در حالیکه مطالعات آنها ادامه دارد، شعبده باز معروف و قدیمی، سیمون سیلور، قرار است برنامه های اعجاب انگیز و فراطبیعی اش را اجرا کند و نیروهای ماورایی خود را به مردم نشان بدهد. در حالیکه تام شدیداً دوست دارد مثل همیشه، دست سیلور را رو کند، مارگارت از رویارویی با او، سر باز می زند ...

یادداشت: فیلم، داستان خود را روی پایه های جذاب و محکمی بنا می کند و این استقامت و جذابیت را تا نیم ساعت آخر هم ادامه می دهد اما مصیبتِ بزرگ، همانا در پایان رخ می دهد که بهش خواهم رسید. فیلم نامه به خوبی از پس معرفی شخصیت ها و جلو بردن روایت، توسط آنها برآمده است. ما کم کم با مارگارت آشنا می شویم، زنی که چنین شعارهایی دارد: (( وقتی صدای سُم می شنوم، فکر نمی کنم سُم تک شاخ باشه، به سُم اسب فکر می کنم. )) و یا در جایی دیگر می گوید: (( اون بیرون دو نوع آدم هستن که استعداد ویژه ای دارن؛ اون دسته ای که واقعاً فکر می کنن قدرت ماورائی دارن و دسته ی دوم اونایی هستن که فکر می کنن نمی تونیم دستشونو رو کنیم، جفتشون در اشتباهن. )) زنی که فقط علم و مشاهدات علمی را قبول دارد و به شدت با پدیده های فراواقعی مخالف است و کار را تا جایی پیش می بَرَد که حتی حاضر نیست پسرش که سال هاست روی تخت بیمارستان زندگی نباتی دارد و امیدی به برگشتنش نیست را راحت کند و اجازه ی مرگش را بدهد. او می گوید: (( من آرزو می کردم که یه چیزی بعد از مرگ می بود اما آماده نیستم تا بذارم اعتقاداتمو، خواسته ها یا نیازهام تعیین کنن. )) اینگونه است که کم کم شخصیت مارگارت برایمان ترسیم می شود. تام هم همینگونه است. او به عنوان دستیار، جوانی ست که سعی می کند هر طور شده پرده از حقه بازی آدم هایی که ادعاهای عجیب می کنند بردارد. شخصیت منفی داستان هم که همانا سیلور باشد، کم و بیش در طی همین روند، معرفی می شود و ما می دانیم که آنها بالاخره باید رو در روی هم قرار بگیرند تا به نتیجه برسیم. پیچش فوق العاده ی فیلم نامه باعث می شود فیلم وارد سطح دیگری بشود: وقتی مارگارت به هیچ عنوان حاضر نیست دست سیلور را رو کند، با عصبانیت تام مواجه می شود و به همین علت مجبور می شود بالاخره و در کمال بی میلی، دلیلش را ذکر کند و آنهم این است که سال ها قبل، وقتی او و سیلور رودروی هم قرار گرفته بودند، سیلور، پیش بینی کرده بود که چه بلایی سر پسر مارگارت خواهد آمد. این همان چیزی ست که حالا مارگارت را دچار شک و تردید کرده است. وقتی شک و نقصان در شخصیت اصلی درام شکل می گیرد، طبیعتاً مسیر جذاب تری طی خواهد شد که البته این پیچش اخلاقیِ جذاب، با مرگِ نابهنگام مارگارت به فراموشی سپرده می شود. بهرحال در طول داستان، ما هم با این تردید مواجهیم که بالاخره اصل قضیه چیست و آیا سیلور واقعاً یک شیاد است یا یک انسانِ دارای نیروهای مافوق طبیعی؟ اما نیم ساعت پایانی، چنان همه چیز ناگهان بهم می ریزد که باور کردنی نیست: در یک چرخش عجیب و غریب، خودِ تام دارای نیروهای ماورایی معرفی می شود! واقعاً آنقدر همه چیز گنگ و نامفهوم می شود که حرف نهایی نویسنده نامشخص باقی می ماند. آیا بالاخره باید باور کنیم که این نیروها وجود دارند؟ فیلم چنان پایه هایش را بر این پیش فرض که این نیروها به هیچ عنوان وجود ندارند، بنا می کند که پایان بندی عجیبش، بیشتر به یک شوخی بی مزه شبیه است. انگار نه تنها به تماشاگر، بلکه به خودش هم رودست زده باشد! اصلاً تام واقعاً کیست؟ چه چیز را می خواهد ثابت کند؟ آیا می خواهد ثابت کند همه از جمله سیلور شیادند، غیر از خودش؟ با توجه به پایان نامشخص و نامفهوم فیلم، شخصیت تام در هاله ای از ابهام باقی می ماند و نمی فهمم بالاخره ماجرا چه بوده. این وسط به خیلی از سئوال ها هم پاسخی داده نمی شود مثل اینکه اگر سیلور یک شیاد بوده، پس چطور مرگ پسر مارگارت را پیش بینی کرده است یا چطور جلوی چشم همگان، با دست خالی، تومور مردی را از داخل شکمش بیرون کشید و درمانش کرد؟ این داستان جذاب، در پایانش شدیداً منحرف می شود و به بیراهه می رود.

از میان دیالوگ ها:    مارگارت: من سعی می کنم درک کنم، نه اینکه اعتقاد پیدا کنم.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

*جمله ای از مارگارت

 شروعی عالی، پایانی سطح پایین ...

ستاره ها: 

[ مرد: چقد می گیری تا ما رو برسونی ... ]

مرد: چقدر می گیری تا ما رو برسونی فروشگاه فلیکس دوکتل؟

کالسکه چی: این موقع شب، اونم شب عید، هشت فرانک موسیو.

مرد: بهت سه فرانک می دم.

کالسکه چی: ولی سه فرانک، پول غذای اسبم هم نمیشه.

مرد: پُر خور بودن اسبت به من مربوط نمی شه، حرکت کن!

" ما فرشته نیستیم" ساخته ی مایکل کورتیز

The Expendables 2

نام فیلم: بی مصرف ها 2

بازیگران: سیلوستر استالونه ـ بروس ویلیس ـ جیسون استاتهام و ...

فیلم نامه: ریچارد ونک ـ سیلوستر استالونه براساس داستانی از کِن کافمن ـ دیوید آگوستو ـ ریچارد ونک

کارگردان: سیمون وست

103 دقیقه؛ محصول آمریکا؛ سال 2012

انجمن مردان عضلانی

خلاصه ی داستان: مأموریت جدید گروه بانی راس، از هم پاشیدن باندی ترسناک است که در حال دسترسی به مواد خطرناکی هستند که با آنها می توانند بر دنیا حکومت کنند ...

یادداشت: عضلانی های مطرح سینمای اکشن برگشته اند تا نشان بدهند هنوز هم که هنوز است، دود از کنده بلند می شود. جمعشان جمع است، از استالونه بگیرید تا آرنولد تا جت لی و همینطور بیایید جلو. همه هستند. عضله ها را ریخته اند بیرون و قدرت نمایی می کنند و گهگاهی هم برای مزه پرانی، تکه کلام های خودشان و همدیگر را در فیلم های مختلف به زبان می آورند و اسلحه های آنچنانی دست می گیرند و همه  را می ترکانند و لت و پار می کنند. استالونه که می گویند فیلم نامه ی فیلم معروفش "راکی" را در هیجده روز نوشته و از قضا به خاطرش نامزد اسکار هم شده، دوباره دست به کار می شود. او و همکار فیلم نامه نویسش، اکشن کارهای سابق بر این را به صحنه می آورند تا ملت را به شگفتی وادار کنند غافل از اینکه حتی عضله های پت و پهن اینهمه آدم هم نمی تواند سطحی نگری و احمقانه بودن بستر داستان را مخفی کند. از همان لحظه ی اول با صحنه های اکشن بمباران می شویم ( البته نمی توانم اعتراف نکنم که صحنه های جذابی از کار در آمده اند انصافاً ) و این قضیه تا دقایق آخر هم ادامه دارد. همه همدیگر را می زنند، همه تیراندازی می کنند و خلاصه این وسط معلوم نیست کی به کیست! یک نیمچه داستان مضحک هم به این لحظات بزن و بکوب وصل می شود که اصولاً اگر بی خیالش شویم بهتر است. داستان را می خواهید چه کنید اصلاً؟! بگذارید آرنولد با خیال راحت برگردد رو به دوربین و به سبک فیلم های ترمیناتور اعلام وجود کند!

  دود از کنده بلند می شود اما نه با این داستان!

ستاره ها:  

[ مامانی می گه: ترس اون چیزیه که احساس می کنی... ]

مامانی می گه: (( ترس اون چیزیه که احساس می کنی، ولی شجاعت اون کاریه که انجام می دی. ))

رمان "اتاق" اثر اما داناهیو

In Cold Blood

نام فیلم: در کمال خونسردی

بازیگران: رابرت بلیک ـ اسکات ویلسون و ...

فیلم نامه: ریچارد بروکس براساس داستانی از ترومن کاپوتی

کارگردان: ریچارد بروکس

134 دقیقه؛ محصول آمریکا؛ سال 1967

* هر کس در گوشه ی ذهنش، نقطه ی پاک نشدنی سیاهی دارد.

لکّه

خلاصه ی داستان: پِری که با عفو مشروط از زندان بیرون آمده، همراه با دوستش دیک، تصمیم می گیرند از خانه ای دزدی کنند اما ماجرا بسیار پیچیده می شود ...

یادداشت: به نظرم پیام فیلم در جمله ی پایانی افسر پلیس گنجانده شده. او در جواب دستیارش که با دیدن صحنه ی اعدام پری و دوستش شدیداً ناراحت به نظر می رسد و می گوید: (( چه فایده ای داره؟ ))، جواب می دهد: (( چهار تا بیگناه و دو تا گناهکار کشته شدن. سه تا خانواده از هم پاشید. روزنامه ها فروششون بیشتر می شه. سیاستمدارا بیشتر سخنرانی می کنن. اداره ی پلیس بیشتر توبیخ می شه. قانونای بیشتری تصویب می شه. هر کی تقصیرو می ندازه گردن یکی دیگه و بعد ... یه ماه ... یه سال دیگه ... همین اتفاق دوباره می افته. )) ترومن کاپوتی، نگاهی جامع شناسانه و عمیق به اوضاع و احوال آدم هایی می اندازد که نابهنجاری های اجتماعی شان نه به شکلی تصادفی و خود به خود، بلکه با پیش زمینه های ذهنی فراوانی شکل می گیرد. از همان ابتدای داستان با تدوین حساب شده ی صحنه ها روبروییم، جایی که پری، دیک و خانواده ای که  بدون خبر از هیچ چیز، تا چند ساعت دیگر قرار است قربانی باشند در یک تدوین حساب شده، انگار همسان سازی می شوند تا نشان داده شود که همه شان از یک جنسند و از اساس، فرقی با هم ندارند. همه انسانند. اما چیزی که آنها را از هم متمایز می کند، لکّه های سیاه پسِ ذهنشان است. با فلاش بک هایی که از ذهن پری می بینیم، با زندگی گذشته ی او آشنا می شویم. اتفاقات تلخی که حالا از او یک جانی ساخته. جنون آنیِ پری در هنگام قتل عام آن خانواده ی بیگناه، همراه می شود با تصاویر ذهنی او از پدرش که به سمتش اسلحه ای گرفته و در لحظه ای از مستی و خشم او را تهدید به مرگ می کند. دیدن همین تصویر است که پری را دچار جنون آنی می کند و باعث می شود بی رحمانه آن خانواده را بکشد. در سکانس اعدام پری، با کارگردانی فوق العاده ی بروکس و البته بازی بی نقص رابرت بلیک ( همان مرد مرموز و ترسناک و سفید رنگ فیلم "بزرگراه گمشده" ی دیوید لینچ )، او لحظه ای مأمور اعدامش را در هیبت پدر می بیند. انگار که این پدر است که زندگی او را در نهایت خواهد گرفت. قسمت تکاندهنده ی ماجرا جایی ست که خود پری کاملاً به اوضاع خودش واقف است؛ او در آخرین لحظات زندگی اش، به کشیشی که به سلولش آمده اینگونه توضیح می دهد که  اگر همان موقعی که در زندان بود، روانشناس زندان می توانست تشخیص دهد که او یک بشکه ی باروت است و خطرناک برای جامعه، دیگر هیچگاه عفو مشروط نمی خورد که باعث این اوضاع و احوال شود. سپس در جواب کشیش که می گوید اگر می دانستی که ماجرا اینقدر خطرناک است، پس چرا خواستی که عفو مشروط بگیری، کنایه آمیز جواب می دهد که اگر می گفتم دیگر عفو نمی خوردم!

  سکانس تکاندهنده ی اعدام ...

ستاره ها: 

عکس

اثر جاش کولِی