برف روی کاج ها

نام فیلم: برف روی کاج ها

بازیگران: مهناز افشار ـ ویشکا آسایش ـ صابر ابر و ...

نویسنده و کارگردان: پیمان معادی

96 دقیقه؛ محصول 1390

زنانه

خلاصه ی داستان: رویا که معلم پیانو است، متوجه می شود همسر پزشکش، علی، با یکی از شاگردانِ پیانویش یعنی نسیم، رابطه ای طولانی مدت دارد. رویا سعی می کند معنای دوباره ای به زندگی اش بدهد و علی را فراموش کند. آشنایی او با نریمان، پسرِ جوانِ همسایه، او را در مسیرِ دیگری قرار می دهد ...

یادداشت: داستان از دیدگاهِ رویا تعریف می شود. زنی که پی به رازِ مهمی در زندگی اش می بَرَد و در بن بستی گرفتار می شود که باید تصمیم گیری کند. او شاید برخلاف زن های دیگر، بعد از مطلع شدن از خیانت همسر، نه تنها زانوی غم بغل نمی گیرد، بلکه دکوراسیونِ خانه را عوض می کند، همچنان به پیاده روی هایش ادامه می دهد، با شدت و پیگیریِ بیشتری به تدریسِ پیانویش می پردازد و کم کم احساس خوبی نسبت به پسرِ جوانِ همسایه پیدا می کند؛ با او پیاده راه می رود، به اس ام اس هایی که برای موبایلِ پسر رسیده، می خندد، ماشینش را هل می دهد و از آنجایی که رانندگی نمی داند، اشتیاق نشان می دهد که هر طور شده ماشین پسر را راه بیندازد و حتی خودش پشت فرمان بنشیند و در نهایت، احساس واقعی اش نسبت به پسر را با شوهرِ پیشیمانش در میان  می گذارد و حرف آخر را به او  می زند؛ که به پسر علاقه دارد. این حرکتِ او، به مثابه تعریف جدیدی ست از روحیه ی زنانه. روحیه ای که تاکنون شاید در سینمای ایران و به طبعِ آن در جامعه ی مَردزده ی ما، برعکسش را دیده بودیم: زنِ خیانت دیده، خودش و زندگی اش را می باخت و شاید می گریست و همچنان منتظر مرد بود که دوباره برگردد و زندگی اش را ادامه دهد، گیرم نه آنچنان گرم، مثل سابق. چون سرپناهی جز مرد نداشت و این به روحیه ی مردسالارانه ی جامعه ای برمی گشت که زن را موجودی ضعیف می دانست ( و به نظرم همچنان هم می داند ). رویا تا آنجا پیش می رود که احساساتش را به راحتی بروز می دهد و این خودِ اوست که تصمیم نهایی را می گیرد. مرد در موضع بسیار منفعلانه ای ست. موضعی که شاید تا پیش از این، درباره ی زن ها صدق می کرد.

اما فیلمِ معادی از شخصیت های زیادی که وارد داستانش کرده، ضربه خورده است. شخصیت هایی که آنقدرها تأثیرگذار نیستند و  معادی  نتوانسته از پسِ جمع و جور کردنشان بربیاید. داستانِ فرعی زندگی بهروز و مریم، یا دوست پسرِ نسیم، شاگردِ رویا، چندان در کلیتِ داستان جایگاهی پیدا نمی کنند و بسیار سطحی از رویشان می گذریم. در مقابل، معادی برای پیش بردنِ داستانش، به سکانس های خوبی فکر کرده و کاشت و برداشت های خوبی انجام داده. مثلاً از  داستانِ فرعی همسایه ی رویا، نازی، خواهر نریمان که به خاطر دیدنِ دو دزد پشت پنجره اش، به وحشت افتاده و به خانه ی رویا آمده، به سکانسِ جذابی می رسیم که در آن اهالی محل به خاطر زیاد شدنِ دزدها، دور هم جمع شده اند تا برای کوچه، نگهبان معین کنند. سکانسی که در آن رویا و نریمان دوباره بهم برخورد می کنند و نریمان، جُک هایی را که به موبایلش ارسال می شود، به رویا نشان می دهد که باعث خنده ی او می گردد و این خنده ها به همراه سخنرانی بامزه ی مدیرِ ساختمان ( که دیدنِ منتقدِ خوبِ سینمای ایران، امیر پوریا، در این نقش، من را به تعجب وا داشت ) لحظات مفرحی برای بیننده ایجاد می کند. یا سکانس شیرینِ راه انداختنِ ماشینِ نریمان که هم خنده ای از بیننده می گیرد و هم حس نزدیکیِ بیشتر نریمان و رویا را بیش از پیش به او القا می کند. حضورِ مثل همیشه گرمِ صابر ابر، در سرپا ماندنِ این لحظات، بسیار تأثیرگذار است.

  سنگینیِ برف ...

ستاره ها: 

سایت ها و یادداشت ها

یادداشتِ نگارنده بر "تلفن همراهِ رئیس جمهور" در سایت آکادمی هنر

فیلم های پیشنهادی اردیبهشت ۹۲

ـ زیستن (Ikiru) / کارگردان: آکیرا کوروساوا

ـ پارکر (Parker) / کارگردان: تیلور هکفورد

ـ ژنرال جادوگریاب (Witchfinder General) / کارگردان: مایکل ریوِز

یادداشت تصادفی

"نفرین شده"

Witchfinder General

نام فیلم: ژنرال جادوگریاب

بازیگران: وینسنت پرایس ـ   یان اگیلوی ـ رابرت راسل و ...

فیلم نامه: مایکل ریوِز ـ تام بکر براساس رمانی از رونالد بَسِت

کارگردان: مایکل ریوِز

86 دقیقه؛ محصول انگلستان؛ سال 1968

تا هست، چنین باشد ...

خلاصه ی داستان: متیو هاپکینز، در اوج دورانِ نابسامانی انگلستان، به ژنرال جادوگریاب معروف شده است، کسی که به نام خدا و کلیسا، شهرها و روستاها را زیر پا می گذارد و آدم هایی را که معتقد است روحشان را به شیطان فروخته اند، ابتدا شکنجه می دهد و بعد به طُرُق مختلف می کُشد. او در یکی از سفرهایش به روستایی انگلیسی، دختری به نامِ سارا را مورد تجاوز قرار می دهد و این موضوع سبب می شود نامزدِ سارا، ریچارد، برای گرفتنِ انتقام، به دنبال هاپکینز راه بیفتد ...

یادداشت: مایکل ریوِز تنها بیست و چهار سال داشت که این فیلم را ساخت و شاید اگر تنها یک سال بعد از ساختِ این فیلم، در بیست و پنج سالگی از دنیا نمی رفت، اکنون یکی از کارگردانانِ صاحب سبک و بزرگ دنیا بود. هر چند که به نظرم با همان چهار فیلمی که ساخت و مخصوصاً همین فیلم، که آخرین اثرش بود و تنها کاری که من از او دیده ام، توانست جایگاهِ خود را در دنیای سینما، به عنوان یک کالت ساز ثبت کند، گرچه آثارش چندان در دسترس نباشند و یا حتی اسمِ خودش آنقدرها شناخته شده نباشد. این فیلم، حکایت واقعی متیو هاپکینز، یکی از جلادانِ دوران قرون وسطی ست که به بهانه ی حفظ مسیحیت و کلیسا و با این انگ که برخی آدم ها، توسط شیطان تسخیر شده اند، جادوگر هستند و باید بمیرند، در طی مدتی کوتاه نزدیک به چهاصد نفر را شکنجه و اعدام کرد. او از هرج و مرجِ حاکم بر آن دوران انگلیس استفاده کرد تا ـ به قول خودش ـ « رسالتش» را که مبارزه با جادوگران بود، به انجام برساند. او انواع و اقسام شکنجه های ترسناک را روی قربانیانش امتحان می کرد تا آنها اعتراف کنند که با شیطان رابطه دارند. برخی از این شکنجه های ترسناک، در این فیلم به شکلی تکان دهنده به تصویر در آمده اند. معروف است که او حتی سگ و مرغ و جوجه و گربه های قربانیان را هم به بهانه ی اینکه به شیطان ملوث شده اند، از دمِ تیغ می گذراند!  بهرحال در قرون وسطی پدیده ی جادوگرکشی، امری مرسوم بود که نشاندهنده ی یکی دیگر از جنایت های بشری است و عمق حماقت آدمیزاد را عیان می کند. ریوز با تأکیدی جانخراش روی شکنجه هایی که هاپکینز بروی قربانیانش انجام می دهد، به مرزِ ژانر وحشت نزدیک می شود که همین تصاویر تکان دهنده عاملی بودند تا فیلم سال ها بعد از ساخته شدنش گرفتار ممیزی باشد. ریوز و دیگر فیلم نامه نویسِ فیلم، البته با روایتِ داستانِ واقعیِ هاپکینزِ جنایتکار، در پس زمینه هم به رویارویی ریچارد و هاپکینز می پردازند. ریچارد به خاطر اینکه هاپکینز به سارا تجاوز کرده، در صدد انتقام برمی آید و  بخشی از روایتِ فیلم به این مقوله اختصاص دارد. ریچارد به عنوان شخصیتِ مثبت و معصومِ داستان، در طیِ تعقیبِ هاپکینز، انگار کم کم دچار تغییر می شود. اویی که وقتی برای دفاع از مقامِ بالاترش، مردی را می کُشد و بعد انگار که دست و پای خود را گم کرده باشد، در جوابِ تشکرِ مافوقش، نمی داند چه باید جواب بدهد، در پایانِ فیلم، با تبر به جانِ هاپکینز می افتد و شروع می کند به تکه پاره کردنش و عجیب تر اینکه وقتی همکارش به کمکِ او می آید و با یک تیر، هاپکینز را خلاص می کند، ریچارد با فریادهایی از ته گلو به او اعتراض می کند که: (( تو اونو از من گرفتی. )) اینگونه است که انگار ریچارد تبدیل به هاپکینز شده است. ریوِز به این ترتیب، روحِ خشونت طلب و وحشی آدمیزاد را مربوط به دورانِ خاصی نمی داند؛ تا بوده، همین بوده و تا هست، چنین باشد ...

  در حال شکنجه ...

                                     متیو هاپکینزِ واقعی ...

  دو نوع از شکنجه های هاپکینز که در فیلم هم آمده ...

ستاره ها: 

[ فقط چون که مردم فکرت را دوست دارند ... ]

فقط چون که

مردم فکرت را دوست دارند

معنایش این نیست

که مجبور باشند

بدن ات را هم دوست بدارند

***

چقدر خوب است

که صبح بیدار شوی

به تنهایی

و مجبور نباشی به کسی بگویی

دوست اش داری

وقتی دوست اش نداری

دیگر

مجموعه ی شعر "کلاه کافکا"، سروده های ریچارد براتیگان

توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.

تلفن همراه رئیس جمهور

نام فیلم: تلفن همراه رئیس جمهور

بازیگران: مهدی هاشمی ـ بهناز جعفری ـ نیکی کریمی و ...

فیلم نامه: جابرقاسمعلی

کارگردان: علی عطشانی

89 دقیقه؛ سال 1390

تلفنِ همراهِ قربان

خلاصه ی داستان: قربان، مردِ میانسالِ فقیری ست که کارش حمل و نقل وسایل خانگی ست. او برای کارش به موبایل نیاز دارد و صاحب کارش آن را در اختیار او قرار می دهد. قربان برای موبایل خطی می خرد و این آغاز گرفتاری هایش است؛ افرادِ مختلفی به او زنگ می زنند و در حالیکه او را رئیس جمهور خطاب می کنند، مشکلاتشان را در میان می گذارند ...

یادداشت: با اغماض بسیار زیاد، ایده ی اولیه ی داستان را می پذیریم؛ اینکه خط تلفن رئیس جمهورِ یک کشور، به شکلی به دستِ یکی از افرادِ جامعه بیفتد. اگر این ایده و متعاقب آن این فیلم، به مکان خاصی اشاره نمی کرد و کشوری فرضی را مدّ نظر قرار می داد، آنوقت می شد تمام و کمال این ایده را پذیرفت اما در حالِ حاضر و با توجه به اشاره ی داستان به شخصیت های حقیقی و مکان های قابل لمس، ماجرا در ذهن بیننده تا حدودِ زیادی دور از منطق جلوه می کند و علامت سئوال های زیادی برایش شکل می گیرد: این خط چگونه دست به دست گشته؟ آیا رسیدن به شماره تلفن رئیس جمهورِ یک کشور، به همین راحتی ست؟ آیا اصلاً یک رئیس جمهور، با آن حجمِ کار و با آن رتبه ی سیاسی و خدم و حشم، می تواند با موبایل سر و کاری داشته باشد؟ حتی اگر منطقِ این ایده را بر مبنای لحن کمیک فیلم بسنجیم، باز هم این سئوالات رهایمان نمی کنند مگر اینکه توجیه نویسنده این باشد که این خط، مربوط به زمانی است که شخصِ مورد نظر هنوز رئیس جمهور نشده بود که اگر اینطور تصور کنیم، چیزی در داستان گفته نمی شود تا دلالتی بر این ادعای فرضی باشد و تازه در این حالت هم باز ماجرا از لحاظ منطقی، آنقدرها محکم نیست. بهرحال ایده ی داستان، از همان ابتدای امر، بسیار غیرواقعی و غیرمنطقی جلوه می کند و به قول معروف، خانه از پای بست ویران است. 

این فیلم به معنای واقعی کلمه، فیلمِ بی ظرافتی است. از همان ابتدا، وقتی قربان از صاحب کارش موبایل می گیرد و به خانه می آورد، همسر و فرزندش، چنان رفتار می کنند که انگار تاکنون در زندگی خودشان موبایل ندیده اند. یک خانواده هر چقدر هم که فقیر باشد، امکان ندارد چنین عکس العمل اغراق آمیزی در قبالِ دیدنِ یک موبایل، آنهم نه از نوعِ پیشرفته و جدیدش و آنهم در این دور و زمانه که هر موجودی یک موبایل دارد، نشان دهد. این عکس العملِ بی ظرافت و غیرمنطقی بیشتر از اینکه تقصیرِ نویسنده باشد، تقصیرِ کارگردان است، و در این فیلم، ضعف در فیلم نامه از یکسو و ضعف در پرداختِ کارگردان از سوی دیگر، به شمشیرِ دو لبه ای تبدیل شده که همه چیز را به قهقرا می بَرَد.  در ادامه، زمانی که قربان، برای خودش خط می خرد، تماس های مداومِ مردم آغاز می شود و به خیالِ اینکه در حال صحبت با رئیس جمهور یا مثلاً منشی اش هستند، با او درد دل می کنند و این سکانس های تماسِ مردم، پی در پی و البته بدون ظرافت، به دنبالِ هم ردیف شده اند. لطفاً به ترتیبِ قرار گرفتنِ این سکانس ها دقت کنید: قربان هنوز موبایل را گرفته نگرفته، اولین تماس از سوی کسی که  می خواهد با رئیس جمهور حرف بزند، صورت می گیرد. درست در سکانس بعدی، قربان پشت فرمانِ ماشینش نشسته که باز هم شخص دیگری زنگ می زند و همین صحبت کردن با موبایل در پشت فرمان، باعث می شود که از سوی پلیس جریمه شود. در سکانس بعدی، قربان، همسر و دخترش را در خانه می بینیم که این بار دخترِ خانواده دارد اس ام اس های رسیده برای رئیس جمهور را می خواند ( این صحنه های خانه، از لحاظ پرداختِ بصریِ کارگردان، از بدترین صحنه ها هستند؛ ما چند باری خانه ی قربان را می بینیم و هر بار، کارگردان سعی کرده هر سه نفر را در کادر داشته باشد. آن ها همیشه نشسته اند، به کاری مشغولند و فقط حرف می زنند، که بسیار تحمیلی به نظر می رسد ). سکانس بعد، باز هم تلفنِ قربان زنگ می خورد و این بار زنی پشت خط است که برای عمل بچه اش پول می خواهد. در دو سکانس بعدی، یک مهمانی در خانه ی قربان جریان دارد که باز هم زنگ خوردنِ تلفنِ قربان ادامه دارد. به خوبی پیداست که فیلم نامه نویس، بدون طی کردنِ یک خطِ سیرِ منطقی و ظریف، تنها می خواسته کاری کند که داستان به اینجا کشیده شود که قربان برود و خط موبایل را پس بدهد. تمام این سکانس های پشتِ هم ردیف شده، چه در اجرا و چه در انتقال اطلاعات به بیننده و پیش بردنِ درام، در حدّ بسیار ضعیفی عمل می کنند. به عنوان مثال، در همان سکانس مهمانی، جز چند شوخی سَبُک که باجناقِ یزدیِ قربان، مسعود ( اکبر عبدی ) به زبان می آورد، هیچ اتفاق دیگری نمی افتد. حالا جالب اینجاست که در همین صحنه، پسری زنگ می زند و از رئیس جمهور می پرسد که آیا طرفدارِ آبی ست یا قرمز؟! اجرای ضعیفِ کارگردان، لحظاتِ فقیرِ فیلم نامه را رقت انگیزتر هم جلوه می دهد. دقت کنید به جایی که قربانِ کلافه شده از اینهمه تماس های اشتباه، می رود تا خطش را به همان مردی که خط را از او خریده بود، بفروشد اما متوجه می شود مرد، کلاهبرداری بوده که آدرسش را اشتباه داده. در اینجا ناگهان موسیقی سوزناکی آغاز می شود و دوربین ـ لابد برای نشان دادنِ تنهایی قربان! ـ به سمتِ بالا کرین می کند و بیننده به این فکر می افتد که چه چیزِ این لحظه، اینقدر غم انگیز و ناراحت کننده است که کارگردان اینطور در نشان دادنش اغراق به خرج داده است؟ تا اینجای فیلم، با سکانس هایی ضعیف مواجهیم که اکثرشان کاربردِ دراماتیکی ندارند اما ادامه ی داستان، از این هم بدتر است! گره بعدی قرار است جایی اتفاق بیفتد که قربان از پس دادنِ خط پشیمان می شود. این روندِ تغییر، نه تنها سریع اتفاق می افتد و بدونِ پیش زمینه ای درست، بلکه بی ظرافتیِ فیلم نامه نویس و کارگردان برای به ثمر نشاندنِ تحول شخصیت شان، آنقدر زیاد است که باز هم با سکانسی بی هویت و تقریباً اضافه مواجه می شویم. آنجایی را می گویم که قربان و دوستِ دغلش در وانت نشسته اند و دوستِ او نقشه دارد که از طریقِ همین موبایل به پول و پله ای حسابی برسد. ابتدای امر، زن زنگ زده و گفته اگر کمکم نکنید، خود را آتش می زنم که ظاهراً همین تهدید باعث می شود قربان از پس دادنِ خط پشیمان شود. در ادامه ی همین صحنه، بازیگرِ معروفی به نامِ گلکار (!) به موبایل زنگ می زند و شکایت می کند که چرا ممنوع الکار شده است. سپس دوستِ قربان سعی می کند با کلک، پولی از این بازیگر بگیرد که در میانه ی تماس، قربان گوشی را می گذارد و از ادامه ی نقشه منصرف می شود. سپس دوستِ او، موبایل را می دزدد و فرار می کند که چند ثانیه بعد، یک موتوری به کمک قربان می آید و موبایل را به او پس می دهد. از شوخی بسیار دم دستی و بچه گانه و سَبُکِ "گلکار" که بگذریم، آن فرارِ بی معنا و بلافاصله دستگیر شدنِ دوستِ قربان، چه معنا و کارکردی در مسیر داستان ایفا می کند؟ همه ی این حرف ها را بگذارید در کنارِ اجرای گل درشتِ کارگردان و آن زاویه ی رو به پایینش از این دو نفر که در وانت نشسته اند، تا متوجه بشوید که با چه لحظه ی بی معنا و بی کارکردی در طولِ داستان روبرو هستید. از این دست سکانس های بی کارکرد و بی تأثیر، در این فیلم زیاد دیده می شود که اشاره کردن به تک تکِ آن ها، کاری ست بی فایده و البته خسته کننده. از همه بدتر، صحنه ای ست که از دفترِ ریاست جمهوری به قربان زنگ می زنند و می گویند که شخصِ رئیس جمهور می خواهد با او صحبت کند. قربان، دستپاچه، گوشی را می گیرد و درباره ی اینکه باید به دردِ مردم رسید، به رئیس جمهور اندرز می دهد بدونِ اینکه در نهایت بفهمیم اصلاً علتِ زنگ زدنِ رئیس جمهور چه بوده و پشت تلفن چه چیزهایی به قربان گفته. کار تا جایی پیش می رود که حتی تنها داستانکِ فرعیِ فیلم که فقط و فقط برای خالی نبودنِ عریضه ( یا به قولِ قربان، خالی نبودنِ غریزه! ) طراحی شده، هم پیش پا افتاده و سطحی است و هم اصلاً وجودش هیچ ضرورتی ندارد. ماجرای مشکوک شدنِ همسرِ قربان را می گویم. او که از دستِ تلفن های وقت و  بی وقتی که به قربان می شود، شاکی ست ناگهان ـ طبقِ معمول ـ در یک سکانسِ بسیار ابتدایی چه از لحاظ فیلم نامه و چه از لحاظِ کارگردانی، مطمئن می شود که قربان زنِ دومی اختیار کرده است. در این سکانس، وقتی خانم طیبی ( نیکی کریمی ) به قربان زنگ می زند، او ( قربان ) گوشی را برمی دارد و به جای اینکه برود در گوشه ای خلوت و با زن حرف بزند، همانجا وسطِ پذیرایی می ایستد و زمزمه کنان صحبت می کند تا درست و حسابی، شکِ همسرش را برانگیزد! بعد هم همسر قربان قهر می کند و از خانه می رود. اما با از حال رفتنِ دخترشان، به بیمارستان می آید و آنجا بالاخره با خانم طیبی روبرو می شود که با او همدردی می کند و ماجرای شکِ همسرِ قربان به او، در همین لحظه به اتمام می رسد بدونِ اینکه معلوم شود بالاخره همسرِ او چگونه قبول کرده که خانمِ طیبی زنِ دومِ قربان نیست؟ 

اما ماجرا به همینجا ختم نمی شود: از شوخی های سطحِ پایینِ فیلم که بگذریم، موبایلِ رئیس جمهور، بهانه ی خوبی به دستِ سازندگانِ اثر داده که تا جایی که دلشان می خواهد شعار بدهند و  ـ مثلاً ـ نقد اجتماعی بکنند. از آن سکانسِ ـ باز هم بی کارکردِ ـ صحبت رفتگر و قربان، که رفتگر می گوید هر کسی می تواند رئیس جمهور باشد به شرطی که قدر و قیمتش را بداند، بگیرید تا آدم های مختلفی که زنگ می زنند و از شرایطِ موجود شکایت می کنند و ما هم همراهِ قربان، مجبوریم بنشینیم و شعارهای پی در پیِ این آدم ها ( و در واقع سازندگانِ  فیلم ) را بشنویم بدونِ اینکه برعکسِ قربان، بخواهیم جدی شان بگیریم. اما قربان، برخلافِ ما، ظاهراً این حرف ها را بیش از حد جدی می گیرد و در ادامه ی داستان با توجه به فشارِ بیکاری از یک سو و تماس های پی در پی مردم از سوی دیگر، در یک پیچشِ به شدت غیرقابلِ باور و همچنان بی ظرافت، سر به دیوانگی می گذارد و  اینطور تصور می کند که واقعاً رئیس جمهور است و از آنجایی که هیچ چیزِ این فیلم در جای خودش قرار نگرفته، طبیعتاً باور کردنِ چنین جنونی هم اصولاً به شوخی شبیه است. حالا جالب اینجاست که در آن صحنه ی پایانی که بسیار شبیه "سانست بلوار" شاهکار وایلدرِ فقید است، در حالیکه از تیمارستان آمده اند تا قربان را ببرند و او برای اهالی دست تکان می دهد و در خیالِ خودش به ابرازِ احساساتِ آن ها جواب می دهد، در لحظه ی پایانی، کارگردان، ماشینی اسکورت شده را نشانمان می دهد تا به خیالِ خودش ( یعنی کارگردان !) ما را دچار شک و شبهه کند، که این هم بهرحال بیشتر به یک شوخیِ بی مزه شبیه است تا پایانی مثلاً تفکربرانگیز و دوپهلو، چون خلاصه این قربان است که مجنون شده نه مای بیننده!

      برای خالی نبودنِ غریزه!

ستاره ها: نیم ستاره!

[ من باید ... یه کدبانوی نمونه باشم، یه مادر خوب ... ]

ـ من باید ... یه کدبانوی نمونه باشم، یه مادر خوب، یه خانوم. می فهمی؟

ـ مامان، تو فقط تویی.

در حالی که تو چشاش اضطراب موج می زد، گفت: (( اما مردم چی می گن؟ اونا ما رو می بینن. آداب دونی مهمه، سر و وضعمون هم مهمه. همون طور که ماری لو تو قسمت صد و دوازدهم می گه: « ما اون چیزی هستیم که به نظر می رسیم.» ))

ـ ولی همون طور که رابین تو سه قسمت بعدتر می گه: (( همیشه اون چیزی که فکر می کنیم به نظر می رسیم، به نظر نمی رسیم. ))

رمانِ "مارگریتا دُلچه ویتا"، اثر استفانو بنّی 

توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.