فیلم هایی که نباید دید

به قول یکی از دوستانِ وبلاگ نویس، برخی از فیلم ها، فیلم نیستند، جنایت های تصویری هستند. البته هستند برخی از همین جنایت های تصویری که به سبک آن مثال معروفِ « ادب از که آموختی، از بی ادبان»، می توانند راهگشای مفاهیمی باشند که برای بالا بردن سطح سوادِ سینمایی لازم است. پس می شود چند خطی هم شده، درباره شان نوشت و از بد بودنشان درس گرفت. اما دومین دسته از همین جنایت های تصویری، آنقدر بی ثمر و ضعیف و بی معنی هستند که به هیچ عنوان، هیچ نکته ای نمی شود ازشان استخراج کرد و دیدنشان نتیجه ای جز خستگی روح و جسم و افسرده شدن ندارد. در همین وبلاگ خیلی پیش آمده که سراغ این دومین دسته رفته ام اما از این به بعد قصد دارم تنها آنها را به شکل فهرست وار ردیف کنم و توصیه ای که برای خوانندگان این وبلاگ دارم این است که اگر به این اعتقاد دارید که می توان از تجربه ی دیگران در زندگی استفاده کرد تا مرتکب اشتباهی دوباره نشد، پس به خودتان رحم کنید و از خیر دیدن این فیلم ها بگذرید و اگر روزی روزگاری از بیست کیلومتری این فیلم ها هم رد شدید، راهتان را کج کنید. اگر هم اعتقادی به این حرف ندارید و اصرار دارید حتماً خودتان فیلم ها را ببینید و به قول معروف، کشفشان کنید، پس تنها به گفتن این تذکر اکتفا می کنم که حتماً هنگام دیدنشان یک قرص تب بُر، دمِ دستتان داشته باشید. این شما و این هم اولین سری از فیلم هایی که هیچ نکته ای درشان نمی یابید و تنها و تنها روی اعصابتان راه خواهند رفت و فکرتان را خراب خواهند کرد با این توضیح که بهرحال نظرات فرق می کند و ممکن است بعضی از اسامی در نظر شما فیلم های خوب و قابل تحملی باشند و یا لااقل بشود دو خطی درباره شان حرف زد و چیز یاد گرفت:

ـ نام فیلم: وظیفه ( THE TASK). کارگردان: الکس اُروِل. لطفاً این فیلم را نبینید. اگر با اسلحه هم بالای سر شما ایستادند و زورتان کردند که باید این فیلم را ببینید، مرگ را قبول کنید اما سراغش نروید. یکی از بی سر و ته ترین، بی معنی ترین و پر اشتباه ترین جنایت هایی ست که طی مدت های اخیر دیده ام.

ـ  نام فیلم: کلوت (KLUTE). کارگردان: آلن جی پاکولا. تحمل فیلم برای من تا به آخر طاقت فرساست. از بس سرد و بی روح و بدون جذابیت است. باید آدم واقعاً با حوصله ای باشید تا پی ببرید موضوع چیست. نه می توان عشق کلوت و دختر را باور کرد و نه می توان فهمید بالاخره داستان چیست. همه چیز کند و خسته کننده پیش می رود و تازه گره گشایی نهایی هم چندان غافلگیرکننده نیست. بالاخره مشکلات ( چه مشکلاتی؟! ) زیر سر کیست و چرا ( واقعاً چرا؟! ).

ـ نام فیلم: عشق در خیالات (LOVE IN THOUGHTS). کارگردان: آخین فن بریس. چند جوان عاشق هم هستند!!! نظر من این است که این فیلم به معنای واقعی کلمه افتضاح است. در طی دیدن این فیلم، به سرگیجه دچار خواهید شد، ضربان قلبتان کاهش پیدا خواهد کرد و از همه چیز بدتان خواهد آمد.  

ـ نام فیلم: دختر شاه پریون. کارگردان: کامران قدکچیان. ای بیست سی نفری که این وبلاگ را می خوانید، لطف کرده و وقت خود را برای دیدن این فیلم هدر ندهید. مواظب سطح سلیقه تان باشید و به خودتان جفا نکنید.

ـ نام فیلم: شبانه روز. کارگردانان: کیوان علی محمدی – امید بنکدار. لطفاً تعجب نکنید! تحمل کردن فیلم تا آخر برای من کار بسیار دشواری ست. داستان هایی که روایت می شوند به هیچ عنوان جذاب نیستند و به همراه دکوپاژ خاص کارگردانان فیلم، بسیار تحمل ناپذیر می نمایند و چیزی برای دنبال کردن وجود ندارد. اینکه چند داستان به شکل موازی روایت شوند و در مقاطعی همدیگر را قطع کنند هیچ چیز جدیدی نیست.

ـ نام فیلم: پدر و پسر(FATHER AND SON). کارگردان: الکساندر سوخورف. شاید این فیلم جنایت تصویری نباشد اما فیلمی ست به شدت ضدروایت با فضایی شدیداً معناگرایانه که به دنبال نشان دادن احساسات درونی آدم هاست. اتفاقی که البته نمی افتد. فیلمی که به عنوان مثال به «فریادها و نجواها» ی برگمان پهلو می زند و برای من تحمل کردنش تا به آخر بسیار کار سختی ست. البته این میان نباید از فیلمبرداری عالی و فضاسازی خوب فیلم به راحتی گذشت. سوخوروفی که فیلم دیوانه وار «کشتی نوح روسی» را در یک پلان/سکانس نود دقیقه ای بدون قطع، در موزه ی آرمیتاژ روسیه ساخت و همه را شگفت زده کرد، اینجا شدیداً آدم را افسرده و دلزده می کند.

ـ نام فیلم: واردات/ صادرات (IMPORT/EXPORT). کارگردان: اولریخ سیدل. تنها نکته ای که درباره ی فیلم می توان اشاره کرد، نوع صحنه پردازی ها و دکوپاژ کارگردان است که من را شدیداً یاد سبک منحصربه فرد روی آندرشون می اندازد. در مقابل فیلمی که هیچ داستانی را دنبال نمی کند و تنها سرگردانی دو شخصیتش را در کارهای مختلف نشان می دهد با جزئیاتی گاه بی مورد و اعصاب خردکن، همین مشابهت هم از سرش زیاد است!