ـ به جز دکتر فوگل کسی را سراغ دارید که بتواند برای گرفتن عفو شما اقداماتی بکند؟
ـ ناین، هر دیرکتور. ( نخیر، جناب رئیس. به آلمانی )
از پشت سرم: ـ اطلاع دارید که، در موقعیت شما، عفو و بخشوده گی می تواند نصف مجازات را تقلیل بدهد؟ آن وقت عوض ده سال فقط پنج سال حبس می کشید.
ـ این را نمی دانستم هر دیرکتور.
ـ خب، حالا که دانستید جواب نامه اش را می دهید؟
ـ ناین، هر دیرکتور.
ـ علی هذا ترجیح می دهید پنج سال بیش تر حبس بکشید و وانمود نکنید که خود را به اختیار دکتر فوگل گذاشته اید؟
ـ یا، هر دیرکتور. ( بله، جناب رئیس. به آلمانی )
ـ برای چه؟
ـ این کار، معنیش فریب دادن است.
روبروی من. با حالتی جدی. خط کش رو به من و چشم های نافذش در چشم های من دوخته: ـ دکتر فوگل را به چشم یک دوست نگاه می کنید؟
ـ ناین، هر دیرکتور.
ـ برایش محبت و احترام قائلید؟
ـ مسلماً خیر، هر دیرکتور. ( و اضافه کردم: ) ـ با وجود این آدم بسیار با کلّه یی است.
ـ حالا " آدم خیلی با کلّه" را بگذاریم کنار. ( و باز از سر گرفت: ) ـ لانگ، کُشتن دشمن وطن شرعاً مجاز است؟
ـ مسلماً، هر دیرکتور.
ـ دروغ به کارش زدن چی؟
ـ مسلماً ، هر دیرکتور.
ـ نامشروع ترین کلک ها چطور؟
ـ مسلماً، هر دیرکتور.
ـ و با وجود این میل ندارید به دکتر فوگل کلک بزنید؟
ـ ناین، هر دیرکتور.
ـ چرا؟
ـ این دو تا با هم فرق می کنند.
ـ چرا این دو تا با هم فرق می کنند؟
فکری کردم و گفتم: ـ چون اینجا فقط پای من در میان است.
با صدایی تیز و لحنی فاتحانه " آه آه " کرد. چشم هایش پشت عینک دوره طلا برق زد، خط کش را پرت کرد روی میز، بازوهایش را روی سینه به هم انداخت و حالتی سخت خوش و راضی به خود گرفت. گفت: ـ لانگ! شما آدم خطرناکی هستید.
سرنگهبان سربرگرداند و با حالتی جدی مرا برانداز کرد.
ـ و می دانید چرا آدم خطرناکی هستید؟
ـ ناین، هر دیرکتور.
ـ چون شرافتمندید.
عینک دوره طلایش برقی زد. پی حرفش را گرفت که: ـ آدم های شرافتمند همه از دم خطرناکند. فقط آدم های نادرست و دغل، مردم بی آزار و بی ضرری هستند. و علتش را می دانید، سرنگهبان؟
ـ ناین، هر دیرکتور.
ـ میل دارید بدانید، سرنگهبان؟
ـ البته، هر دیرکتور، که میل دارم بدانم.
ـ چون که مردم دغل نادرست فقط برای منافعشان دست به اقدام و عملی می زنند. به عبارت دیگر، اقدامات شان "حقیرانه" است.
رمانِ تکاندهنده و منجمدکننده ی "مرگ کسب و کار من است" اثر روبر مرل
*یک توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.
پروفسور: شما می دونین چه جوری بشمرین؟ ... تا کجا می تونین بشمرین؟
دانش آموز: من میتونم تا ... تا بی نهایت بشمرم.
پروفسور: ممکن نیست، خانم عزیز.
دانش آموز: پس، فرض کنین، تا شونزده.
پروفسور: خوبه، کافیه، هر کی باید حد و حدود خودشو بشناسه. پس خواهش می کنم بفرمائین بشمرین.
دانش آموز: یک ... دو ... و بعد از دو میاد سه ... بعد چهار ...
پروفسور: همین جا وایسا، دوشیزه جان. کدوم یکی از این شماره ها بزرگتره. چهار؟ یا سه؟
دانش آموز: اوه ... سه؟ یا چهار؟ کدوم یکی بیشتره، بزرگتره؟ بزرگتر بین سه و چهار؟ بزرگتر به چه معنا؟
پروفسور: خب، بعضی از شماره ها کوچیکتره بعضی ها بزرگتر. یعنی در شماره های بزرگ، واحدهای بیشتری هست از شماره های کوچک ...
دانش آموز: یعنی شماره های کوچکتر؟
پروفسور: مگر اینکه شماره های کوچک واجد واحدهای کوچکتر باشن. اگه همه شون خیلی کوچک باشن، در اون صورت ممکنه واحدهای بیشتری در شماره های کوچک باشه تا در شماره های بزرگ ... اگه بحث سر واحدهای دیگه باشه ...
دانش آموز: در اون صورت، شماره های کوچک می تونن بزرگتر از شماره های بزرگ باشن؟
پروفسور: نه، به اون مبحث کاری نداشته باشیم. اون ما رو کاملاً منحرف میکنه. شما فقط همینو بدونین که اینجا چیزی جز شماره نیست. یعنی مسئله اندازه و بزرگی هم هست.حاصل جمع ها هم هست و گروهها و بسیار بسیار چیزها. چیزهایی همچون آلوچه، ماشین باری، مرغابی، هسته آلو و غیره ... اصلاً سهولت کار، بیاین فرض کنیم که ما فقط شماره های مساوی و برابر داریم. پس شماره های بزرگتر اونهایی هستن که بیشترین واحدها رو دارن.
دانش آموز: اونهایی که بیشترین واحدها رو دارن بزرگترینند؟ اوه، حالا می فهمم پروفسور، شما دارین کیفیت رو با کمیت یکی می گیرین.
پروفسور: اون بحث زیادیه تئوریکه. بحث تئوریک نکنیم. نگران اون مبحث نباشین. بذارین یه مثالی بزنیم و با این مثال قطعی استدلالمونو شروع کنیم و نتایج کلی رو بذاریم برای بعد. ما اینجا شماره چهار داریم و شماره سه، و هر کدوم از اینها همواره از واحدهای یکسان برخوردارن. پس کدام شماره ست که بزرگتر خواهد بود؟ شماره کوچکتره؟ یا شماره بزرگتره؟
دانش آموز: ببخشین پروفسور ... منظور شما از شماره بزرگتر چیه؟ اونیه که کمتر کوچیکتر از دیگریه؟
پروفسور: درسته. همینه، خانم. عالیه. شما منظور منو خوب فهمیدین.
دانش آموز: پس چهاره.
پروفسور: خب چهار چیه؟ از سه بزرگتره یا کوچیکتره؟
دانش آموز: کوچکتره ... نه، بزرگتره.
پروفسور: براوو. عالی جواب دادید ... پس حالا چند تا واحد بین سه و چهار وجود داره؟ ... یا بین چهار و سه ـ اگه اینجوری می خواین.
دانش آموز: هیچ واحدی بین سه و چهار وجود نداره، پروفسور. چون چهار بلافاصله بعد از سه میاد. پس مطلقاً هیچی بین سه و چهار نیست.
پروفسور: متأسفانه نتونستم منظورمو خوب بفهمونم. بی شک تقصیر از منه. به حد کافی روشن و واضح توضیح ندادم.
دانش آموز: نه پروفسور.
پروفسور: نگاه کن عزیزم. اینجا سه تا چوب کبریته، و اینم یکی دیگه که میشه چهار تا. حالا بدقت نگاه کن. ما چهار تا چوب کبریت داریم، یکی رو برمی داریم. حالا چند تا مونده؟
دانش آموز: پنج تا. اگه سه و یک میشه چهار، پس چهار و یک میشه پنج.
پروفسور: نه، درست نیست. اصلاً درست نیست. شما همه ش دلتون می خواد اضافه کنین. آخه باید بتونین کم هم بکنین. کافی نیست که همه ش ادغام کنی. بعضی وقتا هم می خوای داغون کنی. زندگی این جوریه. این خودش یه فلسفه ایه ... علم یعنی همین. پیشرفت، تمدن، یعنی همین.
دانش آموز: بله پروفسور.
پروفسور: حالا بریم سراغ چوب کبریتا. من چهار تا از اونا دارم. نگاه کن، واقعاً چهار تان. یکی رو برمی دارم. حالا اونجا فقط چند تا می مونه؟
دانش آموز: نمیدونم، پروفسور.
پروفسور: ای بابا، یه خورده فکر کن. قبول دارم. آسون نیست. ولی شما اون قدر فرهیخته هستین که بتونین با یک تلاش عقلانیِ لازم قضیه رو درک کنین. پس؟
دانش آموز: نمیدونم پروفسور. نمی گیرمش پروفسور ...
پروفسور: پس بذار یه مثال آسونتر بزنیم. اگر شما دو تا دماغ داشتید و من یکی از اونها رو از جا می کندم، چند تا باقی می موند؟
دانش آموز: هیچی.
پروفسور: یعنی چی هیچ چی؟!
دانش آموز: برای اینکه هیچ چی رو نکندین. یه همین دلیله که حالا یه دونه دماغ دارم. اگر اونو کنده بودین که من دیگه دماغ نداشتم.
پروفسور: نه، شما مثال منو نفهمیدین. فرض کنیم شما فقط یه دونه گوش دارین.
دانش آموز: بله، و بعدش؟
پروفسور: اگه من یه گوش به شما می دادم، اون وقت چند تا گوش داشتین؟
دانش آموز: دو تا.
پروفسور: بسیار خب. و اگر بازم یه گوش دیگه به شما می دادم، اون وقت چند تا گوش داشتین؟
دانش آموز: سه تا گوش.
پروفسور: حالا من یکی رو برمی دارم ... چند تا میمونه، چند تا گوش؟
دانش آموز: دو تا.
پروفسور: عالیه. پس یکی دیگه رو هم برمی دارم، چند تا میمونه؟
دانش آموز: دو تا.
پروفسور: شما دو تا گوش دارین. یکی رو برمی دارم، یکی رو گاز می زنم می خورم. اون وقت چند تا گوش دارین؟
دانش آموز: دو تا.
پروفسور: یکیشو می خورم. می خورم یکیشو.
دانش آموز: دو تا.
نمایشنامه ی دیوانه وار ( ! ) "درس" نوشته ی اوژن یونسکو
*یک توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.
پدرم مدتی ساکت ماند. من نمی دانستم چه باید بکنم. همچنان سر به زیر افکنده و دست ها را به هم گرفته و ایستاده بودم. خواهرم در کنارم بود. پدرم رو به سقف کرد. با صدای آهسته و بی جان گفت: (( به تو گفته بودم ماهی سی تومان کمک خرجی برایت می فرستم؟ ))
می خواستم بگویم شما کی با من حرف زده بودید؟ ولی فقط گفتم: (( نه آقاجان. ))
(( می دهم دایه خانم برج به برج برایت بیاورد. ))
با زحمت زیاد دست راست را بالا برد و در جیب داخل جلیقه کرد. یک سینه ریز مجلل طلا از آن بیرون کشید و به طرفم دراز کرد: (( بیا بگیر. این برای توست. )) با احترام دو سه قدم جلو رفتم و سینه ریز را گرفتم. (( بینداز گردنت. )) با کمک خواهرم سینه ریز را به گردن انداختم. پدرم نگاهی به آن و به صورت جوان و بزک کرده من کرد و مثل مریضی که درد می کشد، چهره اش در هم رفت و دوباره سر را بر پشتی مبل تکیه داد و دست هایش از مچ از دسته مبل آویزان شد. هیچ هدیه ای برای رحیم نبود. اصلاً اسمی هم از او نبود.
(( خوب، برو به سلامت. ))
جرئتی به خود دادم و با صدایی که به زحمت از حلقومم خارج می شد گفتم: (( آقاجان، دعایم نمی کنید؟ ))
در خانواده ما رسم بود که پدرها شب عروسی فرزندشان، هنگام خداحافظی دعای خیر بدرقه راهشان می کردند و برایشان آرزوی سعادت می کردند. دعاهای پدرم را در حق نزهت دیده بودم که اشک به چشم همه حتی عروس و داماد آورده بود. آن زمان به این مسائل اعتقاد داشتند. آن زمان دعاها گیرا بود.
پوزخند تلخی بر گوشه لبان پدرم ظاهر شد. سکوتی بین ما به وجود آمد. انگار فکر می کرد چه دعایی باید بکند. پدرم، با همان حالی که نشسته بود، دو انگشت دست راست را با بی حالی بلند کرد. سرش همچنان بر پشت مبل تکیه داشت. گفت: (( دو تا دعا در حقت می کنم. یکی خیر است و یکی شرّ. )) با ترس و دلهره منتظر ایستادم. خواهرم با نگرانی و دلشوره بی اراده دست ها را به حالت تضرع به جلو دراز کرد و گفت: (( آه آقاجان ... )) پدرم بی اعتنا به او مکثی طولانی کرد و گفت: (( دعای خیرم این است که خدا تو را گرفتار و اسیر این مرد نکند. )) باز سکوتی بر قرار شد. پدرم آهی کشید و قفسه سینه اش بالا رفت و پایین آمد و ادامه داد: (( و اما دعای شرّم. دعای شرّم آن است که صد سال عمر کنی. )) سر جایم میخکوب شده بودم. نگاهی متعجب با خواهر بزرگ ترم رد و بدل کردم. این دیگر چه جور نفرینی بود؟ این که خودش یک جور دعا بود! پدرم می فهمید که در مغز ما چه می گذرد. گفت: (( توی دلت می گویی این دعا که شر نیست. خیلی هم خیر است. ولی من دعا می کنم که صد سال عمر کنی و هر روز بگویی عجب غلطی کردم تا عبرت دیگران بشوی. حالا برو. ))
نزدیک در رسیده بودم که دوباره پدرم صدایم زد. نه این که اسمم را ببرد، نه. فقط گفت: (( صبر کن دختر. ))
(( بله آقاجان. ))
(( تا روزی که زن این جوان هستی، نه اسم مرا می بری، نه قدم به این خانه می گذاری. ))
فقط گفتم: (( خداحافظ. ))
(( به سلامت. ))
بخشی از رمانِ "بامداد خمار" نوشته ی فتانه حاج سید جوادی
*یک توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم
و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل
و تصرف.
در طولِ این یک سال و چند ماهی که از شروع "سینمای خانگی من" می گذرد، سعی ام بر این بود که هر روز با یک مطلبِ جدید، وبلاگ را به روز کنم. به جز چند روزٍ معدود، آنهم به دلایلی کاملاً موجه، این روندِ منظم را تکرار کردم؛ یعنی هر روز، یک مطلبِ جدید، در طول یک سال و اندی. جلوتر که آمدم، حتی سعی کردم منظم تر هم باشم؛ به این شکل که هر شب، در ساعت بیست و چهار، یا همان دوازدهِ شبِ خودمان، وبلاگ را به روز کردم و این کار را به شکل مرتب و با سرسختیِ تمام ( اگر به نظر می رسد که دارم از خودم تعریف می کنم، عذر می خواهم ) در طول چندین ماهِ اخیر انجام دادم، چه زمان هایی که می دانستم و مطمئن بودم که تنها یک خواننده به وبلاگ سر می زند، چه زمان هایی که چند و چه زمان هایی که چندین و چند خواننده سر می زنند. بهرحال، روندِ به روز شدنِ وبلاگ، تاکنون، در طول این یک سال و خرده ای، اینگونه بوده اما از این به بعد این وبلاگ، به شکل یک شب در میان، رأس ساعت بیست و چهار ( دوازدهِ شب ) به روز خواهد شد. این موضوع به هیچ عنوان، به کم شدنِ سر سختیِ من یا خسته شدنم از سر و کله زدن با وبلاگ و نوشته ها ( وقتی وارد وبلاگ هایی می شوم که آخرین به روزرسانی شان، ماهها یا حتی سال های گذشته بوده، احساسِ بدی پیدا می کنم ) یا حتی ته کشیدنِ مطالبم درباره ی فیلم ها ( چه اگر از همین حالا تا اواسطِ سالِ بعد هم فیلم نبینم، همچنان می توانم یادداشت های باقیمانده ام درباره ی فیلم ها را، هر روز، تا آخر سالِ بعد، منتشر کنم! ) و یا مثلاً نداشتنِ وقت ( که این بهانه، بدترین بهانه ای ست که درباره ی کم کاریِ بعضی ها می شنوم. این بهانه تنها در صورتی برایم قابل قبول است که شخص، یا کارگر معدن باشد یا رئیس شرکت مایکروسافت! )، به هیچ کدام از این ها مربوط نمی شود. این تصمیم، صرفاً یک تغییر است برای بهتر شدنِ "سینمای خانگی من". حالا اینکه اصلاً چه احتیاجی بود تا این موضوع را توضیح بدهم و یا اصلاً مگر چه کسی حواسش بود که من چه زمانی به روز رسانی می کرده ام و در چه ساعت هایی، این دیگر برمی گردد به این قضیه که کلاً دوست دارم همه چیز مشخص و منظم باشد، لااقل برای خودم. پس، از این به بعد، هر یک شب در میان، رأس ساعت دوازده با یک مطلبِ جدید. روندی که قصد دارم تا آخر ( آخرٍ عمرم، آخرٍ دنیا، یا حالا هر آخرٍ دیگری ) ادامه اش بدهم، حتی اگر فقط یک نفر بخواند.
دامون
هری کاول ( جین هاکمن ): مهم نیست چی می گن، فقط می خوام خوب ضبط بشه.
"مکالمه" شاهکار فرانسیس فورد کوپولا
ـ بعضی وقتا آدما جایی هستن که نمی تونن حرف بزنن، مثلاً چن وجب زیر خاک ...
"غرامت مضاعف" ساخته ی بیلی وایلدر
تپانچه در دستم بود. به گلوریا گفتم:
ـ بسیار خوب. هر وقت تو بخواهی.
ـ حاضرم.
ـ کجا؟
ـ درست این جا، روی شقیقه ام.
موج بزرگی منفجر شد و اسکله لرزید.
ـ همین حالا؟
ـ یاالله دیگر.
او را کشتم.
از نو اسکله لرزید و با صدای مکش به سوی اقیانوس خم شد. تپانچه را به آنسوی جان پناه پرتاب کردم.
یکی از پلیس ها، کنار من، عقب اتوموبیل نشسته بود. دیگری می راند. با سرعت می رفتیم و آژیر مدام زوزه می کشید. عین همان آژیرهایی بود که در ماراتون رقص، برای بیدار کردن ما، بکار می بردند.
پلیسی که روی صندلی عقب، کنار من، نشسته بود پرسید:
ـ چرا او را کشتی؟
جواب دادم:
ـ خودش از من خواهش کرد.
ـ می شنوی چه می گوید، هاری؟
ـ ناکس شوخی هم می کند.
پلیس عقبی دوباره پرسید:
ـ دلیل دیگری ندارد؟
گفتم:
ـ اسب لنگ را باید خلاص کرد.
رمان "آنها به اسب ها شلیک می کنند" نوشته ی هوراس مک کوی
*یک توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.
استراگون: بیا بریم.
ولادیمیر: نمی تونیم.
استراگون: چرا؟
ولادیمیر: منتظر گودوایم.
استراگون: آهان!
نمایشنامه ی "در انتظار گودو" اثر ساموئل بکت