Deep Red / Profondo rosso

نام فیلم: قرمزِ پُر رنگ

بازیگران: دیوید همینگز ـ داریا نیکولودی و ...

فیلم نامه: برناردینو زاپُّنی ـ داریو آرجنتو

کارگردان: داریو آرجنتو

126 دقیقه؛ محصول ایتالیا؛ سال 1975

در دنیای فیلم های جالو

خلاصه ی داستان: مارکوس دالی، پیانیست معروف، بعد از اینکه به شکل اتفاقی شاهد کشته شدن همسایه ی طبقه ی پایینش می شود، در صدد برمی آید تا هر طور شده سر نخ ها را دنبال کند و قاتل را بیابد ...

یادداشت: هر چند چفت و بست داستان آنقدرها محکم نیست و آدم های اضافه مانند آن زن خبرنگار که معلوم نیست چطوری ناگهان با مارکوس رابطه اش عمیق می شود، زیاد دارد، هر چند چندان واضح نمی شود مارکوس چطور سر نخ ها را پیدا می کند که مثلاً می رسد به آن خانه ی جن زده و اصولاً ربطِ آن اتاق مخفی در خانه ی جن زده و اسکلتی که آنجا دیده می شود، با موضوعِ داستان چیست، هر چند مشخص نمی شود چرا اگر دوستِ مارکوس قاتل نبود، ناگهان بروی او اسلحه کشید و اصولاً نقشِ او در این داستان چه بود و از همه مهمتر، هر چند معلوم نمی شود انگیزه ی قاتل از این کارها چیست، اما با اینحال "قرمز پُر رنگ" یک اثرِ نمونه ای در میان آثار آرجنتو محسوب می شود که صحنه های خوبی نظیر کُشته شدنِ دوستِ همیشه مستِ مارکوس را در خود دارد که بسیار تأثیرگذار از آب در آمده است و همچنین نکات ظریفی مثل مسابقه ی مچ اندازی زن خبرنگار و مارکوس که با پیروزی زن همراه می شود و این باعث می شود درگیری لفظی ای بین مارکوس و او بوجود بیاید و زن ادعا کند که جنس مؤنث نه تنها ظریف نیست، بلکه قوی و پُر زور است و این پیش زمینه ی خوبی می شود تا بعد از مشخص شدن هویت قاتل، زور بازوی او منطقی جلوه کند. البته یک چیز را نباید نادیده گرفت و آنهم سبک فیلم است که بهرحال قرار نبوده آنقدرها در قید و بند داستان و چفت و بست منطقِ کار باشد. فیلم های سبک جالو، که آرجنتو از پیشگامان آن محسوب می شود، همانطور که قبلاً هم توضیح داده ام ( در اینجا )، تمرکزشان بروی صحنه های خون و خونریزی و کُشتن آدم هاست و این لحظاتِ خونبار و ترسناک و نحوه ی به تصویرکشیدنشان است که به مشخصه ی این سبک تبدیل می شود و طرفداران خاص خود را در سراسر جهان پیدا می کند. بهرحال مقایسه ی فیلمهای آرجنتو یا هم سلفانش با فیلم های ترسناک چفت و بست داری که زیاد دیده ایم، چندان مقایسه ی درستی نیست. فیلم های جالو، دنیا و منطقِ خاص خود را بنا می کنند. نباید فراموش کرد که سبک بصری فیلم و کارگردانی آرجنتو در این اثر، فوق العاده است.

                      

   یکی از آن صحنه های تأثیرگذار ...  

ستاره ها: