ـ این چیزی که پیدا کردی فقط شره. مال شیطونه. این مروارید، مثل گناهی است که به ما چسبیده. بلای جونمونه! به خاک سیاهمون می نشونه.
و جیغش گوش خراش بود.
ـ بیندازش دور، کینو! بیا زیر سنگ خردش کنیم. بیا خاکش کنیم، طوری که ندونیم جاش کجاست. بیا باز بیندازیمش تو دریا. اسباب مصیبته. بدبختمون می کنه.
و لب ها و چشمانش در روشنایی شمع پیدا می کند که ترس در آن فریاد می کشید.
اما صورت کینو آرام و ذهنش روشن و اراده اش استوار بود. گفت:
ـ این ستاره بخته! پسرمون باید بره مدرسه! باید این کوزه ای رو که زندونمونه بشکنه، خلاصمون کنه!
خووانا فریاد می زد:
ـ بدبختمون می کنه! بچه مونم راحت نمی ذاره!
کینو گفت:
ـ هیس! دیگه حرف نزن. فردا صبح می فروشیمش. اگرم مال شیطون باشه از شرش خلاص می شیم. فقط خیرش برامون می مونه! خب، حالا دیگه ساکت شو!
رمانِ کوتاهِ "مروارید" اثر جان شتاین بک
توضیح: املای کلمات، فاصله گذاری ها، علائم و به طور کلی، ساختار نوشتاری این متن، عیناً از روی متن کتاب پیاده شده، بدون دخل و تصرف.